İçimde bir sen doğup,dışımda bir sen ölüyor.

Sessiz bir çığlığın ünleminden sesleniyorum sana.
Hissiz bir gözyaşı tam düşecekken yanağımdan yalvarıyorum sana.
Soğuk ellerimi hareket ettiremezken daha, koşuyorum şimdi sana.
Söyleyeceklerim var.
Yarım kalan bir ben var burada.
Bitecek sandığım bir hikayem,
Gelecek sandığım bir son,
Sönecek sandığım bir özlem var avuçlarımda.

Bitmiyor.
Gelmiyor.
Ve sönmüyor.
Büyüyor,taşıyor,içime sığmıyor.
Her dizede sen çıkıyor,
Her notada sen çalıyor,
Her kaldırım sen kokuyor.
Şimdi gözümde;
Tüm bitişler imkansız,
Özlemler sonsuz,
Anılar ölümsüz,
Tüm yollarsa sınırsız oluveriyor.
İçimde bir sen doğup,
Dışımda bir ben ölüyor.
Ve ben her öldükçe içimde bir sen gömülüyor.
Dışarı çıkıyorum sen kokan kaldırımlara bir daha bakıyorum.
Bakıyorum,bir daha sen kokuyorum.
Nedendir bilmiyorum.
Cümlelerimin taşıdığı her anlam sen de neden biz değil,bilemiyorum.
Bu sorunun cevabını kendime veremiyorum.
Versem de anlamı yok artık.
Bundan sonra bu şehirde ne kokun ne anıların yaşayacak.
Çünkü içimde öldürecek bir sen kalmayacak.


Ataberk Koçak'a sonsuz teşekkürler.