-Nerdesin sen nasıl oldun telefonun kapalı kaç saattir ulaşamıyorum bir erkek için değer mi? Değer mi bu kadar kendini yıpratmaya. Güleceksin geleceğe bakacaksın biz varız yanında hem bund..(çift görüyorum artık yazıları, burda yazılanların bir önemi var mı? Size göre değmeyecek birine ben yıllarımı verdim. Dur şimdi anlatıyorum nerdeyim ne yaptım bunca saattir nasılım bak.)-Tuvalete kapanıp gece 2'ye kadar ağladım. Sonradan dinledikçe aklıma gelip canımı yakmasın diye hiç bir şarkı dinlemeden hemde. Sonra yatağa geçmeden aynanın önünde dikildim. En son ne zaman böyle ağlamıştım diye sordum kendime oturdum yere hıçkıra hıçkıra. Küfrettim, ağladım. Sadece gelen her mesajın ondan olmadığını gördükçe ağladım. Ona son attıgım mesajı ellinci kez okuyup kapatıp attım telefonu kenara. Kalktım sabah şiş gözlerle. Kahvaltı bile etmedim. Telefon ne alemde umrumda değil. Alıp hattı kırıyım dedim. Olmaz. Ne diyeceksin millete. Numarasını engelle gitsin. O aşamayıda geçtim. Baktım hala perdem inik yatakta şiş gözlerle oturuyorum bu saate kadar. Al şimdi yemeği yaktım tam anneme ağzımı açıp anne biz bittik diyecekken. İçimdekileri boşaltamadım hiç bir yere. Herkesin geçer unutursun demeleri geldi aklıma, yoldum saçımı başımı tekrardan. Atıcaktım herşeyi. Sen değil misin hayal kuran dedim. Sonra sövdüm hayallerin gelmişine geçmişine, geçtim bilgisayarın önüne,blog açtım bir tane. Her şeyi döktüm buraya. Bana kalsa hiç açma telefonu çalsın dursun. Onun umrunda değilsem kimsenin umrunda olmayayım mantığı. Sonra açtım telefonu bir daha okudum gönderdiğim mesajı. Başında ''sakın cevap verme sadece dinle'' cümlesiyle başladığım mesaja bütün gece cevap bekleyip ağladığım için bir kez daha tokatladım kendimi ve iyiyim ben. Benim iyi halim bu, sen nasılsın?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder