Ne yaparsam yapayım aklımdan çıkmıyordu, zaten benim de ondan başka hayal edecek bir şeyim yoktu. Midemden kalbime doğru uzayan acıyı dağıtmanın tek yolu onunla gelecek güzel günleri düşlemekten geçiyordu. Kendime onun yokluğunu bir şekilde kabullendirmem gerektiğini biliyordum. Çünkü olmasını istediği her şey, sahip olmadığım her şeydi ve açık bir dille yoksunluklarımın onu benden uzaklaştırdığını söylemişti.
Kendimizde değiştiremediğimiz şeylerin olması ve sevdiğimiz kişinin sahip olamadıklarımızı bizlerden istemesi sevginin gücünü yetersiz kılıyordu.
Aşık olduğun zaman, imkansız diye bir şey yoktu. Bana her sorunun üstesinden gelebilme gücünü veren aşk, şimdi en ufak bir sorunun bardağı taşıran son damla olmasına müsade ediyordu.
Bu yüzden Cenneti düşündüm uyumak için. Varlığından bile kesin bir şekilde emin olmadığım cenneti.
Kapısında üzüntülerimi verdiğim bir cennet, beni daha güzel bir görüntüye bürüyen bir cennet, nedenlerin önemsenmediği, sorunların ve acının çok uzak olduğu bir cennet.
Çünkü benim aslında buna ihtiyacım vardı, ondan daha üstün bir şey varsa o da değiştiremeyeceğim şeylerin değiştirilebilme imkanıydı, ondan daha iyi olan şey ; onu bana geri verebilecek olan her şeydi çünkü.
Midemde güçlü bir yumruk hissettim, Cennette acı yoktu, hüzün yoktu, ben daha güzeldim ama onun olmadığı bir Cennetti bu.
Her şey rengini ve tazeliğini yitiriyordu, hayalim kabusa dönüşüyordu, çiçekler soluyor, dev gölgeler renkleri eritiyordu.
Onu gördüm, eski sevgilisi de yanındaydı. Gerçek hayatta olan her şey birebir tekerrür ediyordu.
Uyanıyorum büyük bi acı, boğazımda bi yumru. Gerçekler bunlardı diyorum. Bu sadece bir rüya değil daha ötesiydi. O başkasıyla mutlu işte onun kolunda diyorum. o kadar çok şey diyorum ama tek bi şey düşünüyorum bu kabusun bile bi güzelliği vardı rüyamda bile olsa onu görmüştüm ya işte Cennet buydu. Şimdi o hayalle uyuyabilirdim.
İyi geceler sevdiğim. Hayalinle mutlu olabilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder