Bir şarkı sözüydün belki

Hayatımı renklendirdin derler hani. Sen farklıydın. Sen renkli dünyama siyah ve beyazı katandın. Güneş giren tüm pencerelerimi kapatan, iyi şeylere kulağımı tıkayan bir tümördün sen sanki. Yalnızca şarkılar vardı etrafımda. Onlarla sen olmasan da dans ediyordum. Hayalinle dans ediyordum. Her gece. Senin olmadığın her an. Ve sonra şarkı bittiğinde bir hüzün çöküyordu içime. Sanki biten bizdik. Evet öyleydi, çünkü biz hep hayallerdeydik. Şarkıların içinde bir yerlerde, belkide her cümlesindeydik. Artık şarkıları dinlemek yetmiyordu. Söylemeye başladım. Söylerken ağladım. Ağladıkça sevdim. Her zamankinden çok. Sonra senin yerine şarkıları özler oldum. Sen onların içinde gizliydin. Her satırın bana hatırlattığı o başka yerdeydin. Söylemekte yetmedi bir süre sonra. Kendim yazmaya başladım. Sonu gelmiyordu yazdıklarımın, sanki kelimeler anlamsız, cümleler yetersiz, satırlar dardı bana. Okurken bir melodi oluyordu dudaklarımda ister istemez. Notalara dönüşüyordu her cümle yavaş yavaş. Sen anahtarla başlayan her satırın vuruşlarındaki özneydin. Sen boş zamanlarımda dilime doladığım, sıkıldıkça yeniden yazdığım cümlelerimdin. Hatta bazen dinlemekten usanmadığım, bazen bir türlü sevemediğim bir şarkı gibiydin. Kimi zaman geçmişe götüren, kimi zaman hayallere sürükleyen, kimi zamanda yalnızlığımı paylaşan bir şarkı. Senin yokluğun koymamaya başlamıştı zamanla. Hergün yeni bir şarkı dinler olmuştum, bir öncekinin sözlerini unutarak. Sonraları hiç aklıma gelmedin işte. Yalnızlığımı şarkılarla paylaştım, dostluğumu, hayallerimi, geçmişimi, kuracağım geleceğimi. Diyorum ya sen hep şarkılarda değil,şarkılarımda gizliydin hani. 
Sen sadece hayatıma siyah beyazı getiren bir şarkı sözüydün belki.

Sen ileride tüm pişmanlıklarımın sebebi diyeceğim adamdın belki.
Sen adam ol,ben söylemem pişman olsam bile.
Ama yanımda ol,bende ol,bizde ol.
Hiç birini yapamıyorsan bile, gitmeden söyle.
Sen ileride vedalaşamadığım tüm şarkılarım olacaksındır belki.