Keşke içimdekiler dışarıdan görüldüğüm kadar küçük ve masum olsa. Keşke boyumu aşmasa. Keşke dağ olmasa. Bugüne kadar içime attığım her şeyi püskürttüm bir gecede. Hemde sadece 1000 karakterlik bir mesaj boşluğuyla. Yetti mi dersin? Hayır yetmedi. Dahada katlandı sanki acılar. Dağ ayaklanıp yürüdü sanki üstüme. Ezdikçe ezdi. Hiçbir şeyi farkedemeyecek kadar kendimde değildim ama ne yazık ki kalbim atıyordu. Her şeyin sebebi olan o kalp hala atıyordu. Hissetmemem gereken tek yer oydu. O sevinçleri, heyecanı, en başta aşkı yaşatan yer orasıydı. Ve hiçbir acı orayı yerle bir etmeye yetmedi. Bugüne kadar sustum hep. Gururlu kızdım ben. Tükürdüğünü yalama. Geri dönen olma. Çabuk pes etme. Herşeye inanma. Yıllarca böyle yaşayıp tüm gururu tek mesajla ayaklar altına almak varya. İşte bu yetiyor insana. Sadece seviyorsun. Hata sayılamayacak kadar basit bir olay. Bu muydu mesele yoksa bunu söylemem mi? Ben bugüne kadar söylemedim ki. Hiç hemde. Hissettirmeye bile korktum. Anlarda tepeme çıkar diye. Sonra pişman oldum işte. Gurura yer olmamalı dedim. Gururu gönderip arkasından kapıyı kapadıktan sonra perdeyi indirdim yavaşça gözlerime. Artık her şeyi görüyor duyuyor ama umursamıyordum. Ve gittim. Çıktım karşısına. Ağladığım geceleri saydım. Ne hale geldiğimi gösterdim ona. Yine o iki kelimeyi söylemedim. ''Seni seviyorum'' demedim asla. Sonra geri döndüm. Ne yaptım şimdi? Karşısında ağlayarak ne yaptım? Ne kazandım? Sadece gururumu kaybettim değil mi?'' Zavallı kız. Bir zamanların gurur tanrıçası şimdi yerin dibinden bakıyor bizlere. ''
Ne kazandım ne kaybettim diye sordum kendime. Sordum sordum ve sordum. İnsanı en çok kendisiyle iletişim kurmaya çalışması yoruyormuş. Uyumuşum. Kalktım.
Ben kazandım dedim kendime.
Sen kazandın kızım kendine gel.
Sen severek kazandın.
Sen değer vererek kazandın. Hayır dedi birşey içerilerden. Sen kaybettin. Her defasında ona evet diyerek kaybettin.
Kendimdeydim ilk defa. Uzun süredir hiç olmadığım kadar kendimdeydim hemde. Herşeye bir cevabım vardı. Hayır dedim, o kaybetti. Sevdiğini değil belki ama sevenini kaybetti, bu yetmez mi?
Bir an sustu herşey. Ya bu dediklerime karşı beni yermek için birşeyler kuruyordu beynim, yada susması gerekti. Sustu. Çünkü haklıydım ben. Gururumuda kullandım, sevdiğimide haykırdım. Mesele şu. İkisinide gerektiği zaman yaptım. Şimdi o sevsin sevmesin umrumda değil. Ben, bana yakışanı yaptım.
Bayan Sobe
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder