Her gün çabalıyorum kendime sözler veriyorum onu unutucaksın diye geldiğim noktaysa bi faciadan ibaret. 2 gün önce arkadaşa demiştim bi sevgilisi var kesin diye içime doğmuştu ama demek ve görmek çok farklıymış şimdi anladım. Ağladığım sen değilsin hala unutamamış olmam. Hıçkırık seslerimin uzaklardan duyulacak kadar sesli olması ve benim nefesimin yetmemesi. Aylar sonra yine senin için ağlıyor olmam ama bunca şeye rağmen seninle değil bir blog sayfasıyla konuşmam. Ne çok anlattım kağıtlara seni,kalemler bitti, benim aşkım, hüznüm, acım bitmedi. Ama sen nereden bileceksin ki aklına bile gelmeyen benden sanane ki. Ne güzel kandırmışsın beni ah ne salakmışım, salağım. Lan senin 1 ay önceki seni seviyorum mesajların duruyo be. Neden yalan söyledin ki o kadar mı çaresizdim. Bu kadar mı acınası durumdaydım gözünde.Bak şimdi bende acıdım halime. Anlat başka ne gördün? Kim vardı karşında. Gururunu bile senin için ayakları altına alan kız mı? Bırak ayakları altına almayı o kelimeyi sildim ben sözlükten, unuttum anlamını. Sen unutturdun bana. Seninleyken her şeyi unutmak öylesine kolay ki keşke seni unutmakta kolay olsaydı.
Renksiz Kalem
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder